ده‌ها خانواده افغانستانی در اسلام‌آباد بی‌سرپناه شدند

ده‌ها خانواده مهاجر افغانستانی در اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان، پس از اخراج از خانه‌های کرایه‌ای خود، شب و روز را در پارک‌های عمومی می‌گذرانند. این وضعیت، بار دیگر بحران انسانی مهاجران افغانستانی در پاکستان را برجسته کرده است. منابع محلی می‌گویند که با آغاز مرحله تازه اخراج مهاجران افغانستانی از پاکستان، صاحبان خانه‌ها بسیاری از خانواده‌های […]

ده‌ها خانواده مهاجر افغانستانی در اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان، پس از اخراج از خانه‌های کرایه‌ای خود، شب و روز را در پارک‌های عمومی می‌گذرانند. این وضعیت، بار دیگر بحران انسانی مهاجران افغانستانی در پاکستان را برجسته کرده است.

منابع محلی می‌گویند که با آغاز مرحله تازه اخراج مهاجران افغانستانی از پاکستان، صاحبان خانه‌ها بسیاری از خانواده‌های پناهجو را وادار به ترک محل سکونت کرده‌اند. اکنون این خانواده‌ها، که شامل کودکان، زنان باردار و سالمندان هستند، ناچارند در شرایط دشوار و بدون دسترسی به خدمات اولیه در فضاهای باز زندگی کنند.

روند فشارها و اخراج مهاجران افغانستانی در پاکستان از سال ۲۰۲۳ شدت گرفت. بر اساس اعلام سازمان ملل متحد، اسلام‌آباد حتی پیش از موعد تعیین‌شده (اول سپتامبر ۲۰۲۵) اخراج مهاجران ثبت‌شده افغانستانی را آغاز کرده است؛ اقدامی که می‌تواند بیش از یک میلیون نفر را تحت تأثیر قرار دهد.

این در حالی است که حدود ۱.۳ میلیون افغانستانی دارای اسناد رسمی پناهندگی در پاکستان هستند و ۷۵۰ هزار نفر دیگر کارت‌های هویتی صادرشده توسط دولت پاکستان در اختیار دارند. با وجود این، فشارهای امنیتی و اقتصادی سبب شده بسیاری از آنان در معرض بی‌خانمانی و اخراج اجباری قرار گیرند.

تحلیل‌گران باور دارند که این روند نه‌تنها پیامدهای انسانی جدی به دنبال دارد، بلکه می‌تواند به تنش‌های امنیتی در منطقه دامن بزند. بی‌سرپناه شدن هزاران افغانستانی در پاکستان، هم بحران تازه‌ای برای جامعه مهاجران ایجاد کرده و هم تعهدات بین‌المللی اسلام‌آباد در قبال پناهندگان را زیر سوال برده است.

در حالی‌که پاکستان خود را ملزم به همکاری با جامعه جهانی برای رسیدگی به وضعیت پناهجویان می‌داند، برخورد سخت‌گیرانه با مهاجران افغانستانی می‌تواند مشروعیت حقوقی این سیاست را به چالش بکشد. کارشناسان تأکید می‌کنند که بی‌توجهی به سرنوشت این خانواده‌ها نه‌تنها یک بحران انسانی، بلکه تهدیدی برای ثبات اجتماعی و امنیت منطقه است.