نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
تعدادی از زنان در اعتراض به محرومیت آنان از کار در ادارات و ایجاد محدودیت‌ها در این باره و همچنین مسدود بودن مکاتب دخترانه بالاتر از صنف ششم، دست به اعتراض زدند.
به گزارش شانا به نقل از طلوع‌نیوز؛ اعتراض‌کنند‌گان با تاکید بر اینکه محرومیت زنان و دختران از کار و آموزش دامنه فقر را گسترش داده است، از امارت اسلامی می‌خواهند با برداشتن محدودیت‌ها زمینه کار را برای بانوان فراهم کند و به دختران نیز اجازه مکتب رفتن دهد.
«مرغلری» که در حکومت جمهوری اسلامی در بخش جنسیت در وزارت امور داخله کار می‌کرد اکنون می‌گوید که از مشکلات اقتصادی رنج می‌برد. وی از سازمان ملل و جامعه جهانی می‌خواهد که با توجه کردن به زنان افغانستان، نگذارند بیش از این حقوق زنان نقض شود.
عبداللطیف نظری، تنها عضو ارشد هزاره‌تبار حکومت امارت اسلامی که اکنون علی‌رغم تخصص و رشته تحصیلی خود، به‌عنوان معین وزارت اقتصاد امارت اسلامی کار می‌کند، می‌گوید که این وزارت می‌کوشد تا برای بانون فرصت‌های کاری ایجاد کند؛ امری که نزدیک به دو سال از تسلط دوباره امارت اسلامی، هرگز تحقق نیافته است.
آقای نظری می‌گوید که نیروهای متخصص و نخبه در توسعه، ترقی و پیشرفت کشور نقش مهم ایفا می‌کنند و در این راستا سیاست ما حمایت از بانوان تجارت‌پیشه و متخصص است.
بیش از ۱۴ ماه از زمانی می‌گذرد که زنان کارهایشان را در نهادهای دولتی از دست داده و خانه‌نشین شده‌اند و همچنین دختران دانش‌آموز نیز بالاتر از صنف ششم نمی‌توانند به مکتب بروند.
عفو بین‌الملل اعلام کرد سیاست‌های طالبان، زندگی زنان و دختران افغانستان را به یک «کابوس غیرقابل‌تحمل» تبدیل کرده و حقوق انسانی آنان را سیستماتیک نقض می‌کند. این سازمان سکوت جهانی را «هم‌دستی» خواند و خواستار فشار بین‌المللی برای بازگشت زنان به حیات عمومی، کار و دسترسی به خدمات بهداشتی شد.
نهاد «صدای حق و عدالت» خواستار بازگشایی فوری مکتب‌ها، لیسه‌ها و دانشگاه‌های دختران افغانستان شد. این مکتب‌ها از ماه سنبله ۱۴۰۰ خورشیدی توسط گروه طالبان بر اساس ملاحظات شرعی و فرهنگی بسته شدند. این نهاد تأکید کرده است که محرومیت دختران از آموزش مانع توسعه فکری، اقتصادی و اجتماعی کشور شده و بازگشایی فوری ضروری است.
با بازگشت طالبان و سکوت جهانی، زنان افغانستان از آموزش، اشتغال، درمان و حضور اجتماعی محروم شدند. اجباری شدن برقع در هرات، نماد تازه‌ای از حذف نظام‌مند زنان است. در حکومت پیشین، زنان در سیاست، دادگستری و رسانه نقش فعال داشتند؛ اکنون قربانیان خاموش معامله‌های سیاسی بی‌پاسخ‌اند.
خیابان‌های کابل، پس از چهار سال سلطه طالبان و سرکوب مداوم زنان، شاهد یک «انقلاب شادمانی» بود. هزاران زن و مرد در استقبال از قهرمانان فوتسال، قوانین سخت‌گیرانه تفکیک جنسیتی را به چالش کشیدند و با حضور مختلط و پایکوبی، اراده جمعی برای آزادی‌های سلب‌شده را فریاد زدند.
دیدگاه بسته شده است.