نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
همزمان با برگزاری هفتاد و پنجمین جلسه کمیسیون منع خشونت علیه زنان، ضمن بررسی عوامل خشونت علیه زنان، بر پیگیری عوامل خشونت علیه این قشر از جامعه توسط ادارات دولتی تاکید شد. به گزارش خبرگزاری شانا، این مقام دولتی در زون غرب کشور، بر تلاش جدی ادارات و موسسات برای بهبود وضعیت زندگی زنان، کاهش […]
همزمان با برگزاری هفتاد و پنجمین جلسه کمیسیون منع خشونت علیه زنان، ضمن بررسی عوامل خشونت علیه زنان، بر پیگیری عوامل خشونت علیه این قشر از جامعه توسط ادارات دولتی تاکید شد.
به گزارش خبرگزاری شانا، این مقام دولتی در زون غرب کشور، بر تلاش جدی ادارات و موسسات برای بهبود وضعیت زندگی زنان، کاهش خشونت و فراهمآوری سهولت برای بانوان از طریق جلب همکاری موسسات تأکید کرد.
والی هرات همچنین بر تدوین استراتژیک پلان مبارزه با خشونت از طریق ریاست امور زنان نیز تأکید کرد و از موسسات خواهان همکاری بیشتر برای حمایت از زنان محروم شد.
این مقام بلندرتبه دولتی به ادارات هدایت داد تا دستکم ظرف یک ماه آینده امور مربوط به احداث نظارتخانه زنانه را نهایی و عملی کنند.
او از دوازده نهاد دولتی همکار در این جلسه تقاضا کرد تا موضوعات خشونت علیه زنان را جدی خوانده و برای ریشهکن کردن آن تلاش کنند.
در این میان انیسه سروری، رئیس امور زنان ولایت هرات نیز خواستار تثبیت محل اعمار نظارتخانه زنان شد.
در ادامه محمدرفیع نادری، رئیس انجمن مستقل وکلای مدافع افغانستان درباره مسئولیتپذیری ادارات در عملی کردن مکلفیتهایشان مطابق قانون منع خشونت تاکید کرد.
جلسه کمیسیون مبارزه با خشونت در ولایت هرات در حالی برگزار میشود که در جریان سه ماه گذشته بیش از ۱۳۰ قضیه خشونت بر زنان ثبت شده است.
عفو بینالملل اعلام کرد سیاستهای طالبان، زندگی زنان و دختران افغانستان را به یک «کابوس غیرقابلتحمل» تبدیل کرده و حقوق انسانی آنان را سیستماتیک نقض میکند. این سازمان سکوت جهانی را «همدستی» خواند و خواستار فشار بینالمللی برای بازگشت زنان به حیات عمومی، کار و دسترسی به خدمات بهداشتی شد.
با بازگشت طالبان و سکوت جهانی، زنان افغانستان از آموزش، اشتغال، درمان و حضور اجتماعی محروم شدند. اجباری شدن برقع در هرات، نماد تازهای از حذف نظاممند زنان است. در حکومت پیشین، زنان در سیاست، دادگستری و رسانه نقش فعال داشتند؛ اکنون قربانیان خاموش معاملههای سیاسی بیپاسخاند.
خیابانهای کابل، پس از چهار سال سلطه طالبان و سرکوب مداوم زنان، شاهد یک «انقلاب شادمانی» بود. هزاران زن و مرد در استقبال از قهرمانان فوتسال، قوانین سختگیرانه تفکیک جنسیتی را به چالش کشیدند و با حضور مختلط و پایکوبی، اراده جمعی برای آزادیهای سلبشده را فریاد زدند.
در حالی که جاپان نخستوزیر زن انتخاب میکند، میلیونها دختر در افغانستان حتی از حق رفتن به مکتب محروماند. این تضاد، شکاف دردناکی میان پیشرفت و عقبماندگی در آسیا را نشان میدهد. سکوت کشورهای همسایه و بیعملی جهانی، طالبان را جسورتر کرده و زنان کشور را به قربانیان سیاستهای افراطی بدل ساخته است.
دیدگاه بسته شده است.