نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
بسته شدن مکاتب دخترانه در افغانستان، هزاران نوجوان را از حق آموزش محروم کرد و آینده آنان را در ابهام فرو برد. «روشنایی در مسیر من» روایت صادقانه مینه حمیدی، نویسنده جوان افغانستانی و شاگرد مکتب آنلاین گوهر شاد بیگم، از تجربه محرومیت آموزشی، مقاومت خاموش دختران و بازگشت دوباره به مسیر یادگیری در شرایط دشوار است.
بانو فروغ، دانشجوی خبرنگاری خبرگزاری شانا، در روایت خود از قطع اینترنت، تجربهای شخصی را به یک درد جمعی پیوند میزند. او نشان میدهد که خاموشی ناگهانی شبکهها برای دختران افغانستانی تنها یک مشکل فنی نیست، بلکه بازتاب همان زخم بسته شدن مکاتب و دانشگاههاست؛ زخمی که امید آموزش و آینده روشن شهروندان افغانستان را در تاریکی فرو میبرد.
سازمان «صدای حق و عدالت» با انتشار اعلامیهای نسبت به نقض گسترده حقوق مهاجران از سرزمین جنگزده هشدار داد. این سازمان تأکید کرد که هزاران نفر در ایران، پاکستان و دیگر کشورها با خطر اخراج، بازداشت، شکنجه و حتی اعدام روبهرو هستند. از سازمان ملل و نهادهای بینالمللی خواسته شد فوراً برای حمایت و عدالت اقدام کنند.
پس از بستهشدن مکاتب و دانشگاهها بر روی دختران افغانستان توسط طالبان، آینده هزاران دختر دانشآموز در تاریکی فرو رفت. در این شرایط، مکاتب آنلاین بهعنوان روزنهای تازه پدیدار شدند. «گوهرشاد بیکم» بههمت فخریه سمندری، بنیانگذار و فعال آموزش، چراغی برای یادگیری و امید شد. روایت «از دل تاریکی تا لبخند امید» نوشتهی اسما احمدی، صنف نهم، است.
ص. احمدی سالی پر از رنج و بیکاری را پشت سر گذاشت، اما در واپسین روزهای آن با میزبانی مهمانانی از هند، فرانسه-کانادا و ایران، معنای تازهای از دوستی و همدلی را تجربه کرد. شبهای پرگفتوگو، شعر، موسیقی و رفاقت، تلخی روزگار را به امید بدل ساخت و تصویری از انسانیت فراتر از مرزها به یادگار گذاشت.
دکتر ملک ستیز در یادداشتی تازه سیاستمدارانی را نقد کرد که با پیشینهای آکنده از فساد سیاسی و اداری، همچنان مدعی رهبریاند. او گفت این افراد برای توجیه عملکرد خود به تخریب شخصیت دیگران روی میآورند و بدون صداقت و پوزشخواهی نمیتوانند اعتماد مردم را جلب کنند. ستیز تأکید کرد واژه جمهوریت نباید با رفتار آنان آلوده شود.