یلدا در چین؛

وقتی دو تمدن کهن در «طولانی‌ترین شب سال» به هم می‌رسند

هم‌زمان با فرارسیدن شب یلدا در میان فارسی‌زبانان، چینی‌ها نیز طولانی‌ترین شب سال را با آیین کهن دونگ‌جی گرامی می‌دارند؛ جشنی که بر محور خانواده، نور و امید شکل گرفته است. روایت صفحه «چینگردی با آناهیتا» نشان می‌دهد چگونه دو تمدن کهن، با وجود فاصله جغرافیایی، در ارزش‌گذاری بر پیوندهای انسانی و پاسداشت سنت‌های زمستانی به یکدیگر نزدیک‌اند.
با فرارسیدن شب یلدا در میان فارسی‌زبانان، نگاه‌ها دوباره به آیین‌هایی جلب می‌شود که ریشه در تاریخ و هویت فرهنگی ملت‌ها دارند.
در همین روزها، چینی‌ها نیز طولانی‌ترین شب سال را با جشنی کهن به نام «دونگ‌جی» گرامی می‌دارند؛ آیینی که همچون یلدا بر محور خانواده، نور، امید و پیوندهای انسانی شکل گرفته است. این یادداشت، با الهام از روایت صفحه «چینگردی با آناهیتا»، به شباهت‌های شگفت‌انگیز میان این دو جشن باستانی می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه ایران و چین، با وجود فاصله جغرافیایی، در عمق فرهنگ به یکدیگر نزدیک‌اند.

صفحه «چینگردی با آناهیتا» یکی از فضاهای فعال و معتبر در معرفی فرهنگ چین برای فارسی‌زبانان در شبکه اجتماعی فیس‌بوک است. این صفحه تلاش می‌کند، ایجاد پلی میان دو تمدن بزرگ آسیایی است؛ پلی که از دل روایت‌های روزمره، آیین‌های سنتی، غذاها، جشن‌ها و تجربه‌های زیسته شکل می‌گیرد.

این صفحه تلاش می‌کند تصویری واقعی و ملموس از زندگی مردم چین ارائه دهد و نشان دهد که چگونه می‌توان از دل تفاوت‌ها، شباهت‌ها را کشف کرد. روایت‌های این صفحه، نه فقط معرفی یک کشور، بلکه دعوتی به شناخت متقابل و احترام فرهنگی است؛ امری که در جهان امروز بیش از هر زمان دیگری اهمیت دارد.

چینی‌ها هر سال در ۲۱ یا ۲۲ دسامبر، هم‌زمان با انقلاب زمستانی، جشنی باستانی به نام «دونگ‌جی» برگزار می‌کنند. دونگ‌جی در زبان چینی به معنای «رسیدن زمستان» است و همانند یلدا، طولانی‌ترین شب سال را نشانه‌گذاری می‌کند.

این جشن برای چینی‌ها تنها یک رویداد تقویمی نیست؛ بلکه آغاز چرخه‌ای تازه از نور و امید به شمار می‌رود. باور عمومی در فرهنگ چین این است که پس از این شب، انرژی «یانگ» – نماد روشنایی و گرما – دوباره رو به افزایش می‌گذارد و زندگی به سمت تعادل و روشنایی حرکت می‌کند.

در این شب، خانواده‌های چینی طبق سنت دیرینه گرد هم می‌آیند و غذاهای ویژه‌ای مانند «جائو‌زی» و «تانگ‌یوان» (گلوله‌های برنجی شیرین) را با یکدیگر می‌خورند. این خوراک‌ها تنها غذا نیستند؛ نمادهایی از اتحاد، برکت، صمیمیت و آرزوهای نیک برای سال پیش‌رو هستند.

جائو‌زی به شکل سکه‌های قدیمی چین ساخته می‌شود و نماد ثروت و فراوانی است، در حالی که تانگ‌یوان با شکل گرد خود، نشانه‌ای از پیوند خانوادگی و کامل بودن روابط انسانی است. این شب برای چینی‌ها فرصتی است برای احترام به بزرگ‌ترها، تجدید روابط خانوادگی و تقویت همبستگی.

در سوی دیگر، فارسی‌زبانان نیز شب یلدا را با آیین‌هایی دیرپا گرامی می‌دارند. یلدا شبی برای دورهم‌نشینی، قصه‌خوانی، شعرخوانی، حافظ‌گشایی و خوردن هندوانه/ تربوز و انار است؛ خوراکی‌هایی که هر یک نماد سلامتی، شادی و روشنایی‌اند. یلدا در فرهنگ فارسی‌زبانان، جشن پیروزی نور بر تاریکی است؛ شبی که پس از آن روزها بلندتر می‌شوند و امید به زندگی بیشتر می‌شود.

این شب، فرصتی برای صله‌رحم، آشتی، گرم‌کردن دل‌ها و زنده نگه‌داشتن سنت‌هایی است که نسل‌ها را به هم پیوند می‌دهد.

شباهت‌های میان یلدا و دونگ‌جی، تنها در زمان برگزاری یا طولانی بودن شب نیست؛ در عمق معناست. هر دو جشن بر محور خانواده شکل گرفته‌اند و هر دو بر اهمیت نور، امید و پیوندهای انسانی تأکید دارند.

در هر دو فرهنگ، غذا نقش نمادین دارد و حامل پیام‌های اخلاقی و آرزوهای نیک است. هر دو جشن، فرصتی برای کنار گذاشتن مشغله‌های روزمره و بازگشت به ریشه‌های فرهنگی‌اند. این شب‌ها نشان می‌دهند که چگونه دو تمدن کهن، با وجود تفاوت‌های ظاهری، در ارزش‌گذاری بر خانواده، سنت و معنا به یکدیگر نزدیک‌اند.

یلدا و دونگ‌جی، هر دو یادآور این حقیقت‌اند که فرهنگ‌ها، با وجود تفاوت‌ها، در بنیادهای انسانی به هم می‌رسند.

جشن گرفتن طولانی‌ترین شب سال، چه در خانه‌های افغانستانی‌ها، ایرانی‌ها، تاجیکستانی‌ها و سایر هم‌فرهنگان با انار و حافظ و چه در خانه‌های چینی با جائو‌زی و تانگ‌یوان، نمادی از امید، پیوند و روشنایی است.

این شب‌ها نشان می‌دهند که سنت‌ها نه مرز، بلکه پلی میان ملت‌ها هستند؛ پلی که از دل آن می‌توان دوستی، شناخت و احترام متقابل را تقویت کرد. در جهانی که گاه از تفاوت‌ها فاصله می‌سازد، چنین آیین‌هایی یادآور این‌اند که انسان‌ها در عمق فرهنگ، بیش از آن‌که متفاوت باشند، به یکدیگر شبیه‌اند.