نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
به گزارش شانا به نقل از افغانستان اینترنشنال؛ سفیر آمریکا در سازمان ملل در این نشست سیاست‌های طالبان را مخرب و سرکوبگرانه خواند. لیندا توماس گرینفیلد خطاب به شرکت‌کنندگان گفت ما باید زنان و دختران قهرمانی را که در افغانستان مخالف سیاست‌های مخرب و سرکوبگرانه طالبان هستند، بشناسیم. او با اشاره به سازوکار مشورتی آمریکا و […]
به گزارش شانا به نقل از افغانستان اینترنشنال؛ سفیر آمریکا در سازمان ملل در این نشست سیاست‌های طالبان را مخرب و سرکوبگرانه خواند.
لیندا توماس گرینفیلد خطاب به شرکت‌کنندگان گفت ما باید زنان و دختران قهرمانی را که در افغانستان مخالف سیاست‌های مخرب و سرکوبگرانه طالبان هستند، بشناسیم. او با اشاره به سازوکار مشورتی آمریکا و افغانستان که چندی پیش راه‌اندازی شد، تاکید کرد که هدف ما حمایت از زنان افغانستان در این «زمان دلخراش» است.
سفیر آمریکا خطاب به شرکت‌کنندگان افزود، زنان و دختران در کشورها، به شورای امنیت چشم دوخته‌اند تا از آن‌ها حمایت کند. لیندا توماس گرینفیلد همچنین به سخنان یک دختر افغانستانی در این نشست اشاره کرد که گفت در حمله انتحاری به مرکز آموزشی کاج در غرب کابل ده‌ها نفر کشته و زخمی شدند.
او گفت ما از خانم نادر درمورد این حمله شنیدیم؛ این حمله سیاست‌های تعیین شده در قطع‌نامه‌های شورای امنیت را نقض می‌کند.
زهرا نادر، خبرنگار و مدیرمسئول رسانه زن تایمز است که در این نشست حضور داشت و علاوه بر توضیح درباره حمله به مرکز آموزشی کاج، از محروم ماندن دختران در افغانستان به دستور طالبان و نقض حقوق بشر توسط این گروه سخن گفت.
خانم نادر گفت که زنان افغانستان با ایستادگی در برابر طالبان، به یک مانع اصلی در برابر زورگویی طالبان تبدیل شده‌اند.
معاون نماینده هند در سازمان ملل نیز در این نشست با ابراز نگرانی گفت که تلاش فزاینده برای حذف زنان از زندگی عمومی در افغانستان وجود دارد. آر. راویندرا از جامعه جهانی خواست تا از زنان افغانستان بیش از پیش حمایت کنند.
طالبان همواره در پاسخ به انتقاد جامعه جهانی از این گروه که محدودیت‌های وسیعی بر زنان افغانستان وضع کرده‌اند، گفته‌اند که طبق شریعت عمل می‌کنند و به آن ادامه می‌دهند.
عفو بین‌الملل اعلام کرد سیاست‌های طالبان، زندگی زنان و دختران افغانستان را به یک «کابوس غیرقابل‌تحمل» تبدیل کرده و حقوق انسانی آنان را سیستماتیک نقض می‌کند. این سازمان سکوت جهانی را «هم‌دستی» خواند و خواستار فشار بین‌المللی برای بازگشت زنان به حیات عمومی، کار و دسترسی به خدمات بهداشتی شد.
با بازگشت طالبان و سکوت جهانی، زنان افغانستان از آموزش، اشتغال، درمان و حضور اجتماعی محروم شدند. اجباری شدن برقع در هرات، نماد تازه‌ای از حذف نظام‌مند زنان است. در حکومت پیشین، زنان در سیاست، دادگستری و رسانه نقش فعال داشتند؛ اکنون قربانیان خاموش معامله‌های سیاسی بی‌پاسخ‌اند.
خیابان‌های کابل، پس از چهار سال سلطه طالبان و سرکوب مداوم زنان، شاهد یک «انقلاب شادمانی» بود. هزاران زن و مرد در استقبال از قهرمانان فوتسال، قوانین سخت‌گیرانه تفکیک جنسیتی را به چالش کشیدند و با حضور مختلط و پایکوبی، اراده جمعی برای آزادی‌های سلب‌شده را فریاد زدند.
در حالی که جاپان نخست‌وزیر زن انتخاب می‌کند، میلیون‌ها دختر در افغانستان حتی از حق رفتن به مکتب محروم‌اند. این تضاد، شکاف دردناکی میان پیشرفت و عقب‌ماندگی در آسیا را نشان می‌دهد. سکوت کشورهای همسایه و بی‌عملی جهانی، طالبان را جسورتر کرده و زنان کشور را به قربانیان سیاست‌های افراطی بدل ساخته است.
دیدگاه بسته شده است.