نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
در روزگاری که رژیم طالبان با سیاستهای زنستیزانه، درهای آموزش را به روی میلیونها دختر افغانستان بسته، گروهی از دختران نوجوان مهاجر، با ارادهای فراتر از مرزها، بار دیگر نام افغانستان را در صحنه جهانی علم و نوآوری زنده کردهاند.
تیم رباتیک دختران افغانستان، امسال در رقابتهای جهانی FIRST Global در پاناما حضور یافتهاند؛ حضوری که نه فقط نماد دانش و خلاقیت، بلکه فریادی است علیه سرکوب، تبعیض و حذف زنان از عرصههای عمومی.
این تیم از دخترانی تشکیل شده که پس از تسلط طالبان، ناگزیر به مهاجرت شدند. اما مهاجرت، برای آنان پایان راه نبود. از سه کشور مختلف، با فاصلههای جغرافیایی و فرهنگی، گردهم آمدند، آموختند، طراحی کردند، ساختند و تیمی را شکل دادند که امروز با افتخار پرچم افغانستان را در رقابتهای جهانی بلند کرده است.
آنان نشان دادند که اگر طالبان درِ مکتب را بست، میتوان درِ خلاقیت را گشود؛ اگر سقف مکتب فرو ریخت، آسمان علم هنوز برای پرواز باز است.
در کشوری که نزدیک به چهار سال است دختران از آموزش محروماند، این تیم نماد مقاومت مدنی و علمی است. آنان نه فقط برای کسب مدال، بلکه برای الهامبخشی به هزاران دختر افغانستانی تلاش میکنند؛ دخترانی که هنوز در انتظار باز شدن درهای بستهاند. پیام این تیم روشن است: هیچ قدرتی نمیتواند نور دانش، خلاقیت و رویاهای دختران افغانستان را خاموش کند.
رژیم طالبان، با ممنوعیت آموزش دختران، حذف زنان از رسانهها، محدودسازی حضور اجتماعی و سرکوب سیستماتیک، تلاش کرده است زنان را به حاشیه براند. اما دختران رباتساز افغانستان، با حضور در رقابتهای جهانی، این سیاست را به چالش کشیدهاند. آنان با زبان علم، جهانیان را مخاطب قرار دادهاند و نشان دادهاند که زنان افغانستان نه قربانی، بلکه کنشگرانی توانمند و الهامبخشاند.
این حضور، تنها یک موفقیت علمی نیست؛ بلکه یک بیانیه سیاسی و اخلاقی است. در برابر رژیمی که زنان را از حق آموزش، کار، سفر و حتی نفس کشیدن آزادانه محروم کرده، این دختران با ساخت ربات، جهانی را به حرکت درآوردهاند. آنان ثابت کردهاند که علم، آزادی و اراده، مرز نمیشناسد.
در نهایت، تیم رباتیک دختران افغانستان، نه فقط نماینده کشور، بلکه نماینده آیندهای هستند که طالبان از آن میهراسد: آیندهای که در آن دختران میآموزند، میسازند، میدرخشند و جهان را تغییر میدهند. این تیم، پرچمدار امید است؛ امیدی که هیچ رژیم سرکوبگری نمیتواند آن را خاموش کند.
بسته شدن مکاتب دخترانه در افغانستان، هزاران نوجوان را از حق آموزش محروم کرد و آینده آنان را در ابهام فرو برد. «روشنایی در مسیر من» روایت صادقانه مینه حمیدی، نویسنده جوان افغانستانی و شاگرد مکتب آنلاین گوهر شاد بیگم، از تجربه محرومیت آموزشی، مقاومت خاموش دختران و بازگشت دوباره به مسیر یادگیری در شرایط دشوار است.
بانو فروغ، دانشجوی خبرنگاری خبرگزاری شانا، در روایت خود از قطع اینترنت، تجربهای شخصی را به یک درد جمعی پیوند میزند. او نشان میدهد که خاموشی ناگهانی شبکهها برای دختران افغانستانی تنها یک مشکل فنی نیست، بلکه بازتاب همان زخم بسته شدن مکاتب و دانشگاههاست؛ زخمی که امید آموزش و آینده روشن شهروندان افغانستان را در تاریکی فرو میبرد.
انجمن ندای نوین زن افغان در روز جهانی حقوق بشر با انتقاد از سکوت جامعه جهانی، محرومیت زنان و دختران افغانستان از آموزش، کار و زندگی آزادانه را برجسته ساخت. این انجمن تأکید کرد که حقوق بشر زمانی معنا دارد که زنان افغانستان نیز انسان شمرده شوند و خواستار اقدام عملی و الزامآور برای حمایت از شهروندان افغانستان شد.
روز جهانی حقوق بشر در افغانستان، زیر سلطه طالبان، بهجای جشن آزادی و کرامت انسانی، یادآور محرومیت زنان از تحصیل، کار و حضور اجتماعی است. قوانین تبعیضآمیز طالبان، میلیونها زن را به زندانیان جنسیتی بدل کرده و آینده کشور را به تاریکی کشانده است؛ آپارتاید جنسیتی آشکار که جهان نباید در برابر آن سکوت کند.
https://shorturl.fm/685Sd
https://shorturl.fm/x5C13
https://shorturl.fm/Cx7DP
https://shorturl.fm/z9gnV
https://shorturl.fm/W8LkK