نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
تنها چهار روز مانده به آغاز سال جدید تعلیمی، رژیم طالبان همچنان تصمیمی برای رفع محدودیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم نگرفته است. این وضعیت نگرانی روزافزون دانش‌آموزان محروم از تحصیل، خانواده‌ها و معلمان آن‌ها را به همراه داشته است. با نزدیک شدن به آغاز سال جدید تعلیمی در افغانستان، محدودیت‌های اعمال‌شده بر آموزش […]
تنها چهار روز مانده به آغاز سال جدید تعلیمی، رژیم طالبان همچنان تصمیمی برای رفع محدودیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم نگرفته است. این وضعیت نگرانی روزافزون دانش‌آموزان محروم از تحصیل، خانواده‌ها و معلمان آن‌ها را به همراه داشته است.
با نزدیک شدن به آغاز سال جدید تعلیمی در افغانستان، محدودیت‌های اعمال‌شده بر آموزش دختران توسط طالبان همچنان پابرجاست. این محدودیت که برای چهارمین سال متوالی اجرا می‌شود، دختران بالاتر از صنف ششم را از حق تحصیل محروم کرده است.
تعدادی از دانش‌آموزان، خانواده‌ها و معلمان آنان از وضعیت جاری ابراز نگرانی کرده و تأکید می‌کنند که امیدشان به بازگشت به مکتب هر روز کمرنگ‌تر می‌شود. آن‌ها معتقدند که آموزش، حق اساسی هر فرد و ابزار اصلی برای توسعه و رشد جامعه است.
یکی از والدین می‌گوید: «نگرانی ما از این است که این محدودیت دائمی شود و نسل آینده‌ای از دختران از تحصیل و پیشرفت باز بمانند.» معلمان نیز هشدار می‌دهند که محرومیت از آموزش می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری برای آینده کشور به همراه داشته باشد.
در حالی که خانواده‌ها و فعالان حقوق بشر خواهان رفع این ممنوعیت هستند، رژیم طالبان تاکنون هیچ نشانه‌ای از تغییر سیاست خود در این زمینه ارائه نکرده است.
نهاد «صدای حق و عدالت» خواستار بازگشایی فوری مکتب‌ها، لیسه‌ها و دانشگاه‌های دختران افغانستان شد. این مکتب‌ها از ماه سنبله ۱۴۰۰ خورشیدی توسط گروه طالبان بر اساس ملاحظات شرعی و فرهنگی بسته شدند. این نهاد تأکید کرده است که محرومیت دختران از آموزش مانع توسعه فکری، اقتصادی و اجتماعی کشور شده و بازگشایی فوری ضروری است.
در روز جهانی علم برای صلح و توسعه، حامد کرزی بار دیگر از ضرورت آموزش دختران و پسران سخن گفت و خواستار بازگشایی مکاتب و دانشگاه‌ها شد. این سخنان در ظاهر از سر دلسوزی برای آینده افغانستان است، اما برای بسیاری از ناظران، یادآور چهره‌ای است که در سقوط جمهوریت، بازگشت طالبان و فروبستن درهای […]
در جهانی که طالبان دختران را از آموزش محروم کرده‌اند، تیم رباتیک دختران افغانستان با دانش، خلاقیت و همبستگی، پرچم امید را در پاناما برافراشتند. آنان از دل مهاجرت و محدودیت برخاستند تا ثابت کنند که اراده، مرز نمی‌شناسد. این حضور، نه‌فقط رقابت علمی، بلکه اعتراض خاموشی است علیه حذف زنان و سرکوب استعدادها.
در حالی که جاپان نخست‌وزیر زن انتخاب می‌کند، میلیون‌ها دختر در افغانستان حتی از حق رفتن به مکتب محروم‌اند. این تضاد، شکاف دردناکی میان پیشرفت و عقب‌ماندگی در آسیا را نشان می‌دهد. سکوت کشورهای همسایه و بی‌عملی جهانی، طالبان را جسورتر کرده و زنان کشور را به قربانیان سیاست‌های افراطی بدل ساخته است.
دیدگاه بسته شده است.