نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
۲۴ جوزا مصادف است با روز مادر، از این روز در افغانستان و در شماری از کشورهای جهان گرامیداشت شد. از این روز در ولایت کندز توسط ریاست امور زنان طی محفلی گرامیداشت شد. مسئولان در سخنرانیهای خود گفتند: گرامیداشت از این روز به معنی ارج گذاری به مقام والای مادران است. از روز مادر […]
۲۴ جوزا مصادف است با روز مادر، از این روز در افغانستان و در شماری از کشورهای جهان گرامیداشت شد.
از این روز در ولایت کندز توسط ریاست امور زنان طی محفلی گرامیداشت شد. مسئولان در سخنرانیهای خود گفتند: گرامیداشت از این روز به معنی ارج گذاری به مقام والای مادران است.
از روز مادر در حالی در افغانستان تجلیل میشود که در حال حاضر مادران افغانستان با دهها مشکل بزرگ در زندگی روبرو هستند. خشونت خانوادگی، عدم دریافت خدمات صحی در روستاهای کشور و مرگ و میر مادران هنگام ولادت از موارد عمدهای است که زنان افغانستان بهخصوص مادران با آن مواجه هستند.
از سویی هم نصیبه هولکر، رئیس امور زنان کندز به شانا نیوز میگوید: آمار خشونت نسبت به سالهای گذشته در این ولایت کاهش یافته است و حضور خانمها در ادارات دولتی نیز پر رنگ شده است.
رئیس امور زنان کندز افزود: هنوز هم مادران افغان با مشکلات دست پنجه نرم میکنند. ما از حکومت و نهادهای امدادرسان میخواهیم به مادران کندز توجه بیشتر کنند، کمکهایی که صورت میگیرد بسنده نیست؛ بنابراین باید بیش از این به مادران همکاری صورت گیرد.
شرکتکنندگان در این محفل با ابراز خوشبینی از حضور خانمها در ادارات دولتی، خواستار توجه بیشتر حکومت شدند.
در پایان این محفل چند تن از مادرانی که پسران و شوهران خود را از دست دادهاند توسط ریاست امروز زنان تقدیر شدند.
عفو بینالملل اعلام کرد سیاستهای طالبان، زندگی زنان و دختران افغانستان را به یک «کابوس غیرقابلتحمل» تبدیل کرده و حقوق انسانی آنان را سیستماتیک نقض میکند. این سازمان سکوت جهانی را «همدستی» خواند و خواستار فشار بینالمللی برای بازگشت زنان به حیات عمومی، کار و دسترسی به خدمات بهداشتی شد.
با بازگشت طالبان و سکوت جهانی، زنان افغانستان از آموزش، اشتغال، درمان و حضور اجتماعی محروم شدند. اجباری شدن برقع در هرات، نماد تازهای از حذف نظاممند زنان است. در حکومت پیشین، زنان در سیاست، دادگستری و رسانه نقش فعال داشتند؛ اکنون قربانیان خاموش معاملههای سیاسی بیپاسخاند.
خیابانهای کابل، پس از چهار سال سلطه طالبان و سرکوب مداوم زنان، شاهد یک «انقلاب شادمانی» بود. هزاران زن و مرد در استقبال از قهرمانان فوتسال، قوانین سختگیرانه تفکیک جنسیتی را به چالش کشیدند و با حضور مختلط و پایکوبی، اراده جمعی برای آزادیهای سلبشده را فریاد زدند.
در حالی که جاپان نخستوزیر زن انتخاب میکند، میلیونها دختر در افغانستان حتی از حق رفتن به مکتب محروماند. این تضاد، شکاف دردناکی میان پیشرفت و عقبماندگی در آسیا را نشان میدهد. سکوت کشورهای همسایه و بیعملی جهانی، طالبان را جسورتر کرده و زنان کشور را به قربانیان سیاستهای افراطی بدل ساخته است.
دیدگاه بسته شده است.