سرمای استخوان‌سوز در کمین پناهجویان بی‌سرپناه

با آغاز فصل سرما، میلیون‌ها تن از پناهجویان بازگشته از ایران و پاکستان با بحران شدید نبود سرپناه و امکانات گرمایشی روبرو هستند. این شهروندان که در شرایط معیشتی اسفباری به‌سر می‌برند، هشدار می‌دهند که بی‌توجهی نهادهای امدادرسان و رژیم طالبان به نیازهای اولیه آن‌ها، در حال تبدیل شدن به یک فاجعه انسانی بزرگ در دل زمستان سخت کشور است.

هم‌زمان با کاهش شدید دما، خانواده‌های بازگشته از کشورهای همسایه می‌گویند که نبود سرپناه و هزینه‌های کمرشکن زندگی، بقای آن‌ها را با تهدید جدی روبرو کرده است.

یکی از این شهروندان که به‌تازگی از پاکستان به قندهار بازگشته، روایت می‌کند که به دلیل فقر مطلق و ناتوانی در پرداخت کرایه‌های سنگین، همراه با کودکان خردسالش شب‌ها را زیر یک پارچه پلاستیکی سپری می‌کند.

در ولایت‌های شمالی مانند کندز و جوزجان نیز وضعیت مشابهی حاکم است. پناهجویان بازگشته از بی‌نتیجه بودن مراجعه‌شان به مقامات محلی طالبان برای دریافت حداقل امکانات گرمایشی گلایه دارند.

نبود فرصت‌های شغلی و افزایش بهای سوخت، بسیاری از این خانواده‌ها را ناچار کرده است تا برای تامین نان خشک، فرزندان خود را به مساجد و معابر بفرستند که این خود عمق بحران انسانی را نشان می‌دهد.

این بحران در حالی گسترش می‌یابد که طبق آمار سازمان ملل، از ابتدای سال جاری میلادی تاکنون حدود ۲.۸ میلیون پناهجو به کشور بازگشته‌اند. اگرچه رژیم طالبان مدعی آغاز طرح‌های توزیع زمین در ولایاتی چون قندهار شده است، اما بروکراسی اداری و سرعت پایین اجرای این پروژه‌ها با حجم عظیم نیازهای فوری مردم در فصل زمستان هیچ‌گونه تناسبی ندارد.

پیشینه بحران‌های اقلیمی نشان می‌دهد که زمستان‌های سخت همواره از اقشار آسیب‌پذیر، به‌ویژه کودکان، قربانی گرفته است.

سازمان‌های بین‌المللی تاکید دارند که ترکیب بحران اقتصادی و سرمای زیر صفر درجه، فشار بی‌سابقه‌ای بر زیرساخت‌های ضعیف خدمات اولیه وارد کرده است. بدون حمایت فوری و ساختاری، وعده‌های گروه طالبان برای اسکان مجدد این شهروندان، نمی‌تواند مانع از وقوع مرگ‌ومیر ناشی از سرما شود.