فریاد خبرنگاران افغانستان در پاریس

خبرنگاران افغانستان در پاریس گردهم آمدند تا علیه تهدیدهای جانی، بلاتکلیفی پرونده‌های پناه‌جویی و اخراج‌های اجباری اعتراض کنند. آنان می‌گویند انتظار طولانی، فشارهای اقتصادی و خطر بازداشت، زندگی‌شان را به مرز فروپاشی رسانده است. برگزارکنندگان خواستار رسیدگی فوری، حمایت بشردوستانه و تأمین امنیت خانواده‌های خبرنگاران شدند.

در واکنش به تهدیدهای جانی، فشارهای روانی و بلاتکلیفی پناه‌جویی خبرنگاران افغانستان در ایران و پاکستان، «سازمان حمایت از رسانه‌های افغانستان» با همکاری شماری از نهادهای رسانه‌ای و فعالان مهاجر، راهپیمایی اعتراضی‌ای را در پاریس برگزار کرد. هدف این حرکت، رساندن صدای خبرنگارانی بود که در کشورهای همسایه با شرایطی ناعادلانه و زندگی‌تهدیدکننده روبه‌رو هستند.

ده‌ها خبرنگار افغانستان و خانواده‌های آنان در پاکستان و ایران با بحرانی بی‌سابقه مواجه‌اند. پرونده‌های پناه‌جویی بسیاری رد شده و شماری پس از انجام مصاحبه‌ها برای مدت طولانی بدون پاسخ مانده‌اند. گروهی دیگر هنوز در انتظار دعوت به مصاحبه‌اند؛ انتظاری مبهم و فرساینده که زندگی آنان را در حالت تعلیق و خطر قرار داده است.

خبرنگاران افغانستان در پاکستان با بیکاری، فشارهای اقتصادی، آزارهای پی‌هم، بازداشت، تهدید به اخراج اجباری و فشارهای شدید روانی روبه‌رو هستند؛ وضعیتی که برخی را تا مرز اقدام به خودکشی رسانده است. در سوی دیگر، خبرنگارانی که به‌گونهٔ اجباری یا از سر ناچاری به کابل بازگردانده شده‌اند، با تهدیدهای امنیتی، تعقیب، بازداشت و ناپدیدشدن مواجه‌اند؛ تهدیدهایی که نه‌تنها جان آنان، بلکه آینده خانواده‌ها و کودکان‌شان را نیز به‌شدت تهدید می‌کند.

در میان این وضعیت، فرانسه برای بسیاری از خبرنگاران افغانستان تنها روزنه امید دانسته می‌شود. حدود ۱۵۰ خبرنگار در ایران و پاکستان در انتظار دریافت ویزای فرانسه‌اند، در حالی‌که تنها در یک هفته گذشته شش خبرنگار از پاکستان به‌گونهٔ اجباری به افغانستان اخراج شده‌اند. سازمان حمایت از رسانه‌های افغانستان می‌گوید این روند، خطرات جانی را برای خبرنگاران چند برابر کرده است.

این سازمان در راهپیمایی پاریس شش خواست مشخص را مطرح کرد: تسریع فوری بررسی پرونده‌های پناه‌جویی، پایان دادن به انتظار طولانی پس از مصاحبه‌ها، نجات خبرنگاران در معرض خطر، تأمین امنیت خانواده‌ها، بررسی پرونده‌ها بر اساس وضعیت اضطراری بشردوستانه، توجه به وضعیت خاص خبرنگاران و کودکان آنان، و اعطای پناه فوری بر بنیاد کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو.

این حرکت اعتراضی پیامی روشن داشت: خبرنگاران افغانستان که سال‌ها برای حقیقت جنگیده‌اند، امروز خود برای حق زندگی، امنیت و کرامت انسانی فریاد می‌زنند.