زن‌کشی؛ جنایتی علیه انسانیت که هنوز ادامه دارد

زن با کرامت انسانی زاده می‌شود، اما در بسیاری از جوامع، این کرامت از او سلب می‌شود. از زنده‌به‌گور کردن دختران در جاهلیت تا سلطه طالبان امروز، خشونت علیه زنان همچنان ادامه دارد. این جنایت نه فرهنگی است، نه سنتی؛ بلکه نقض آشکار حقوق بشر است. آیا زمان آن نرسیده که سکوت را بشکنیم؟

زن بودن در بسیاری از جوامع سنتی و مردسالار، هنوز هم با تبعیض، خشونت و محرومیت همراه است. تولد دختر در برخی خانواده‌ها با اندوه و شرم استقبال می‌شود؛ گویی زن بودن، جرم ناگفته‌ای است که باید با سکوت و سرکوب پاسخ داد.

این نگاه، ریشه در ساختارهایی دارد که زن را نه به‌عنوان انسان، بلکه به‌عنوان ابزار، ملک یا تابع مرد تعریف کرده‌اند.

در دوران جاهلیت، زنده‌به‌گور کردن دختران نماد خشونت آشکار بود. امروز، در سلطه طالبان، زندانی کردن دختران در خانه، محرومیت از آموزش، ازدواج‌های اجباری و سلب حق تصمیم‌گیری، شکل مدرن همان جنایت است.

این خشونت نه فقط فیزیکی، بلکه روانی، اجتماعی و حقوقی است؛ و قربانیان آن میلیون‌ها زن و دختر افغان هستند که صدایشان شنیده نمی‌شود. زن‌کشی تنها به معنای قتل فیزیکی نیست. هرگونه سلب حق زندگی، آموزش، انتخاب، و مشارکت اجتماعی از زنان، نوعی زن‌کشی است.

وقتی دختری از رفتن به مکتب محروم می‌شود، وقتی زنی مجبور به ازدواج با مردی ناخواسته می‌شود، وقتی زنی به دلیل جنسیتش از کار، تحصیل یا تصمیم‌گیری محروم می‌شود، این‌ها همه مصادیق زن‌کشی‌اند. این جنایت، در سکوت قانون، در سایه سنت، و با تأیید ساختارهای مردسالارانه ادامه می‌یابد.

ما زنان در برابر این ظلم سکوت نمی‌کنیم. سکوت، همدستی با جنایت است. ما از همه می‌خواهیم که در برابر زن‌کشی و خشونت جنسیتی بایستند. طالبان را به رسمیت نمی‌شناسیم و از سازمان‌های حقوق بشری می‌خواهیم که این گروه را محکوم کنند. هر دختر حق دارد درس بخواند، کار کند، و برای آینده‌اش تصمیم بگیرد. این حقوق انسانی، نه لطف، بلکه حق مسلم اوست. مبارزه برای این حقوق، مبارزه برای انسانیت است.

• فاطمه هاشمی؛ خبرگزاری شانا