نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
برای نخستین بار، کرزی، طـرح مـصالحه با طـالبان را در سـال ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ به میان کشید. پس از آن، در کنفرانس لندن در سال ۲۰۱۰، جهانی از این طرح پشتیبانی کرد. دولت نیز به جای سرکوب طالبان، روشی مـسالمت‌آمیز را در پیـش گرفت و به دنبال آن، تلاش‌هایی بـرای رهـایی اعـضای طـالبان از زنـدان‌های […]
برای نخستین بار، کرزی، طـرح مـصالحه با طـالبان را در سـال ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ به میان کشید. پس از آن، در کنفرانس لندن در سال ۲۰۱۰، جهانی از این طرح پشتیبانی کرد. دولت نیز به جای سرکوب طالبان، روشی مـسالمت‌آمیز را در پیـش گرفت و به دنبال آن، تلاش‌هایی بـرای رهـایی اعـضای طـالبان از زنـدان‌های مختلف آغاز شـد و شمار زیادی از اعضای طالبان، پس از سال ۲۰۱۰ از زندان‌ها رها شدند. همچنین عملیات هوایی نیروهای خارجی عـلیه طـالبان مـتوقف و به نیروهای امنیتی دستور داده شد که از سـلاح‌های سـنگین عـلیه طـالبان اسـتفاده نـکنند.
دفتر طالبان در قطر در نتیجه مذاکرات نمایندگان طالبان و امریکا در سال ۲۰۱۱ گشوده شد. حامد کرزی، گشایش این دفتر را مشروط بر شرایط و مکانیزم عملی شورای عالی صلح اعلان کرد و بر اساس این شرایط، افغانستان با گشایش این دفتر صرفاً به‌منظور پیشبرد پروسۀ صلح و انجام مذاکرات موافقت کرد. نخستین ارتباط و مذاکرات محرمانه با نمایندگان طالبان و دولت امریکا بـا وساطت مایکل اشتاینر، نماینده ویـژه آلمـان در امـور افغانسـتان ـ پاکسـتان، در چندین مرحله در قطر صورت گرفت و در نهایت به تأسیس «دفتر طالبان در قطر» منجر شد.
نخستین رئیس شورای عالی صلح، برهان‌الدین ربانی، رئیس جمهوری پیشین افغانستان، در جریان تلاش برای باز کردن کانال گفت‌وگو با گروه طالبان گویا در حمله انتحاری یکی از قاصدان صلح این گروه کشته شد. بـا آن که موضع اصلی دولت کابل هـمواره بـر گفت‌وگو با طالبان بوده است، اما طالبان خود را در موضعی برتر می‌دانند و به هیچ وجـه بـه مذاکره نمیدهند و هرگونه مذاکره با دولت را منتفی می‌داند و پاسخ درخواست‌های صلح را با حملات انتحاری می‌دهد و همواره با طرح شروط غیرممکن، شروط دولت برای مذاکره را نیز نمیپذیرند و از این راه، جلوی فرسایش قدرت و مشروعیت خود را گرفتهاند. ورود جدی طالبان به روند مذاکرات صلح افغانستان، قدرت انباشته آنان را کاهش می‌دهد و حتی به فروپاشی ایـن گـروه منجر می‌شود. بر این اسـاس، طـالبان در مواردی که برای ارزیابی طرفهای مقابل، وارد گفت‌وگوی اولیه شدند، از تاکتیک پیشبرد هم‌زمان مذاکره و جنگ بهره گرفته است.
یکی از پرسش‌های مهم در نوسازی و توسعه کشورها این است که «چرا برخی کشورها توسعه می‌یابند و برخی نه؟» و گاهی حتی اگر به‌زور هم کمی به جلو برده شوند، باز به‌راحتی به عقب بازمی‌گردند؟ چه چیزی است که تفاوت کشورها را رقم می‌زند؟ چه چیزی است که کشوری را می‌کند «ژاپن» یا «آلمان» […]
یوناما در نظرسنجی ماه اپریل خود به این نتیجه رسیده است که تنها چهار درصد از مردم افغانستان خواستار به رسمیت‌شناسی رژیم طالبان هستند.
رئیس سازمان پیمان امنیت جمعی گفت تهدید هراسافگنی از افغانستان افزایش یافته است.
یک عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی ایران گفته است افغانستان و پاکستان بر مرزهای خود کنترل ندارند و «اشرار و تروریست‌ها» بر مرزهای این دو کشور حاکم‌اند.
دیدگاه بسته شده است.