بومیان استرالیا؛ از نسل‌کشی تاریخی تا استعمار جدید

به گزارش شانا به نقل از الوقت؛ هزاران معترض بومی استرالیا روز یک‌شنبه ۲۶ جنوری در اعتراض به روز ملی به خیابان‌ها آمدند و تظاهراتی تحت عنوان اعتراضات «روز تهاجم» برگزار کردند. باوجود گذشت ۲۵۰ سال از استعمار انگلیس در استرالیا، هنوز بومیان این منطقه با فرهنگ غالب احساس بیگانگی می‌کنند و خواستار تغییر روز ملی به تاریخ دیگری هستند.

اعتراضات بومیان

در سال ۱۹۹۴ دولت استرالیا روز ۲۶ جنوری را به‌عنوان روز ملی در تقویم ثبت کرد. این روز یادآور دوران استعمار استرالیا و ورود اولین دسته‌های مهاجمین بریتانیایی به استرالیاست.

«کاپیتان جیمز کوک» دریانورد، برای اولین بار در سال ۱۸۷۰ به اطراف سیدنی در شرق استرالیا رسید. ۸ سال بعد کاپیتان آرتور فلیپ با یازده کشتی و ۱۳۵۰ مسافر به این منطقه رسید و آن را ایالت نیوساولت ولز (ولز جنوبی نو) نامید و اولین مستعمره بریتانیا را در استرالیا پایه‌گذاری کرد.

دولت بریتانیا در ابتدا برخی محکومین و مخالفین بریتانیایی را به این منطقه تبعید کرد بنابراین تاریخ ملی استرالیا برای بومیان استرالیایی موسوم به Aboriginal(اولین شناخته شده) یادآور روزهای تلخی است که سرزمین و هویتشان توسط بیگانگان مورد هجوم قرار گرفته است به همین دلیل هرساله در این روز تظاهرات اعتراضی برگزار می‌کنند و مهم‌ترین خواسته آن‌ها تغییر تاریخ ملی استرالیاست. آن‌ها ۲۶ ژانویه را «روز عزا» و «روز تهاجم» می‌دانند.

معترضین بومی امسال کمپینی به نام «اجاره را پرداخت کنید» به راه انداختند و در آن از غیربومی‌های استرالیا خواستند تا با کمک به این کمپین به بومیان غرامت پرداخت کنند. برخی معترضان با پرچم‌های بومی و عده‌ای دیگر نیز علامت‌های سنتی و برخی نمادهای اعتراضی به خیابان‌ها آمدند. روی علامت‌های آن‌ها شده بود «هیچ افتخاری در نسل‌کشی نیست» و «حاکمیت ما هرگز واگذار نشد.» پرچم بومیان استرالیا پرچم «تنگه تورس» است که در سال ۱۹۷۱ توسط «هارولد توماس» طراحی شده است. این پرچم با رنگ افقی سیاه به‌عنوان نماد بومیان استرالیا و رنگ افقی قرمز به‌عنوان مراسمات و امور معنوی مردم بومی و دایره‌ای زرد رنگ به‌عنوان خورشید و اهدای زندگی به بومیان، عملاً نشانه‌ای اعتراضی علیه فرهنگ غالب انگلیسی و محافظت از فرهنگ بومی است.

در اعتراضات روز یکشنبه بومیان تلاش کردند تا افکار عمومی جهان را نسبت به بی‌عدالتی علیه آنان آگاه کنند. «لیدیا تورپ» یکی از رهبران معترضین، با اشاره برای پرداخت پول برای دفن زندانیان جان‌باخته بومی گفت: «اکنون سال ۲۰۲۰ است و ما همچنان تلاش می‌کنیم برای دفن مردممان پول جمع کنیم. بنابراین ما هم از مردم می‌خواهیم اجاره پرداخت کنند چون شما روی اراضی دزدیده‌شده، زندگی می‌کنید.»

تاریخ بومیان استرالیا

تاریخ سکونت بومیان استرالیا به ۵۰ هزار سال قبل می‌رسد که گفته می‌شود قدیمی‌ترین گروه قومی و نژادی جهان محسوب می‌شوند. جمعیت آن‌ها تا قبل از ورود انگلیسی‌ها بین ۳۰۰ هزار تا یک میلیون تخمین زده می‌شود که اکثراً ساکن جنوب شرقی و اطراف «رودخانه موری» بودند. براساس بررسی مرکز ملی زبان‌های بومی (NILS) در سال ۲۰۰۵ تا زمان استعار بریتانیا ۲۵۰ زبان بومی در این منطقه وجود داشته‌اند اما اکنون عموماً به زبان انگلیسی صحبت می‌کنند. بااین‌حال دو گروه بومی اصلی استرالیا ساکنان جزیره تورس و «آب اورجینالها» هستند که اکنون دو ونیم درصد جمعیت استرالیا را تشکیل می‌دهند و زبان‌های اصلی آن‌ها «پیچان چاچارا»، «تیوی» و «وارپیری» هستند.

بریتانیا سیاست تغییر جمعیتی و امحا بومیان را تا سال ۱۸۷۶ ادامه داد به گونه‌ای که از سال ۱۷۸۸ تا سال ۱۹۱۱ جمیعت بومیان استرالیا از ۷۵۰ هزار نفر به ۳۰ هزار نفر کاهش پیدا کرده بود. یکی از بزرگ‌ترین نسل‌کشی‌های تاریخ را بریتانیا علیه بومیان استرالیا و ساکنین «تاسمانی» انجام داد که به «جنگ سیاه» معروف است. این درگیری‌های از اواسط سال ۱۸۳۲ شروع شد. در یک حمله شش هفته‌ای «جرج آرتور» فرماندار مستعمرات بریتانیا ۲۲۰۰ نفر از مردم مهاجر و سربازان را برای بیرون راندن بومیان و محصور کردن آن‌ها در «تاسمانی» سازمان‌دهی کرد. جرج آرتور در سال ۱۸۲۶ بیانیه‌ای داد که طبق آن استعمارگران می‌توانند هنگام حمله بومیان را بکشند.

«نیکلاس کلمنتس» یکی از مورخین خشونت‌های بومی در این زمینه می‌گوید: «خشونت‌ها با حمله، قتل و تجاوز به دختران و زنان و محدود کردن شکار برای بومیان همراه بود.» دراین حملات که اغلب شبانه رخ می‌داد دام‌های بومیان و زراعت‌های آن‌ها را از بین می‌بردند. جمعیت بومیان تاسمانی طی ۱۵ سال از ۶۰۰۰ هزار نفر به ۲۰۰۰ نفر کاهش پیدا کرد.

خشونت‌های ثبت شده در تاریخ استرالیا و تلاش‌های بومیان برای یادآوری آن باعث شده بود تا دولت استرالیا نیز نتواند آن را انکار کند و در سال ۱۹۹۷ به‌صورت رسمی از بومیان تاسمانی عذرخواهی کند. بااین‌حال هنوز شرایط رفاهی و اجتماعی بومیان رضایت‌بخش نیست تنها چهار درصد آن‌ها از تحصیلات دانشگاهی برخوردارند. زمین‌های کمتری در اختیار دارند و تعداد بی‌خانمان‌های آن‌ها بیشتر است. از سوی دیگر تعداد زندانیان بومی بیش از ده برابر سایر گروه‌های جمعیتی در استرالیاست.