نقض حقوق بین‌الملل بشردوستانه از جانب طالبان
جنگ به هیچ عنوان رابطه‌ای میان انسان‌ها نبوده و نیست بلکه رابطه میان دولت‌ها، تشکل‌ها و جناح‌ها بوده و افراد ناخواسته و اتفاقی علیه هم جنگیدند و دشمن شدند. طرف‌های متخاصم تا حمل سلاح یکدیگر را کشتند. مطابق به قوانین جنگ به محض آن که طرف متخاصم سلاح به زمین گذارند و تسلیم می‌شوند، دیگر دشمن یا عوامل دشمن نبوده و مجدداٌ انسان محسوب می‌شوند. گرفتن جان آن دیگر مشروع نخواهد بود.
قوانین ضروری حقوق بین‌المللی بشردوستانه همواره از طرف‌های درگیری می‌خواهد برای نجات جان غیرنظامیان و اموال غیر نظامی همواره بین نظامیان و غیرنظامیان تمایز قایل شوند. امکان حمله بر جمعیت غیرنظامی یا افراد غیرنظامی وجود ندارد. صرفاً می‌توان به اهداف نظامی حمله کرد.
این در حالیست که گروه طالبان خلاف قوانین حقوق بین‌الملل بشردوستانه و با نقض حقوق بشر بر اهداف غیرنظامی و ملکی یورش برده‌اند. حمله‌های این گروه به جای تمرکز بر اهداف نظامی بیشتر بر اهداف غیر نظامی متمرکز بوده است و فجایعی بسا بزرگی را خلق کرده‌اند. حمله این گروه بر هوتل کانتیننتال در شهر کابل که منجر به کشته شدن شماری از شهروندان داخلی و خارجی شد، در ضدیت آشکار با حقوق بین‌الملل بشردوستانه و قوانین جنگی است. حمله بر شفاخانه سردار محمدداوود خان که تعداد زیادی از پزشکان، بیماران و عیادت‌کنندگان به شهادت رسیدند. نمونه بارز از نقض حقوق بشر است. طرف‌های درگیری از حق نامحدود انتخاب روش یا ابزار جنگ برخوردار نیستند. اما، انفجار موتربمب توسط عوامل شبکه حقانی در چهارراهی زنبق شهر کابل، نشان‌دهنده این است که گروه طالبان به کارگیری همه ابزارهای جنگی را برای خود خلاف حقوق بین‌الملل بشر دوستانه در شهر و نقاط مزدحم محفوظ می‌داند.
در حالی که استفاده از آن دسته ابزار یا روش‌های جنگی کور در چنین جنگ‌ها ممنون است. همچنین استفاده از سلاح‌هایی بیش از اندازه ضرورت یا درد و رنج بی‌مورد را ایجاد می کند نیز ممنوع است، ولی این گروه از بکارگیری هر سلاحی برای نابودی نظام جمهوری و مردم ابایی ندارد.
مجروح کردن یا کشتن متخاصمی که تسلیم شده یا کسی که قادر به شرکت در نبرد نیست ممنوع است. آن دسته از کسانی که نمی‌خواهند یا نمی‌توانند دیگر در مخصمات شرکت کنند نیز براین اساس جان و صحت جسمی و روانی‌شان محترم است. این دسته افراد باید در تمامی شرایط تحت حمایت بوده و براساس قواعد بشردوستانه و بدون هرگونه قواعد منفی با آن‌ها رفتار شوند. به محض آن که شرایط اجازه دهند، جستجو برای یافتن مجروحین و بیماران و جمع‌آوری و مراقبت از ایشان باید انجام شود. پرسونل و امکانات درمانی، وسایل نقلیه و سایر تجهیزات از حمله باید مصون باشند.
طالبان مغایر همه‌ی ارزش‌های حقوق بشری و قوانین بشردوستانه، سربازان اسیر شده را سر بریدند، اعضای بدن شان را قطع کردند و در برخی موارد اجسادشان را سوختاندند. مجروحین جنگی را نه‌تنها مداوا نکردند بلکه با شکنجه و اشکال فجیعانه به رگبار بستند. در برخی موارد اسرای جنگی را با تفکیک قوم شکنجه کردند، هزاره‌ها را از بین دیگر گروه‌های قومی جدا کردند و سپس بسیار بی‌رحمانه شکنجه و کشتند. سربازان تسلیم شده در ولایت ارزشگان را به رگبار بستند، مجروحین جنگی را در جنگ قندوز سلاخی کردند و سربازان تسلیم شده هزاره‌تبار را در ولایت هلمند تبعیض‌آمیز کشتند.
خلاف همه قوانین جنگی، حقوق بین‌الملل بشردوستانه و ارزش‌های حقوق بشری، بر زایشگاه صد بستر در غرب کابل که عمدتاً ساکنان آن هزاره‌تبار هستند حمله کردند؛ پزشکان، زنان، اطفال نوزاد و حتا طفلی در بطن مادر که هنوز به دنیا نیامده بود به قتل رسیدند که اوج قساوت و سنگ دلی این جماعت بی‌خبر از خدا را نشان می‌دهد.
در حقوق بین‌الملل بشردوستانه مبارزان یا غیرنظامیانی که اسیر می‌شوند و تحت اختیار طرف مقابل قرار می‌گیرند؛ به شمول حفظ جان و احترام به کرامت انسانی، حقوق شخصی و باورهای سیاسی مذهبی و دیگر باورهای خود فرد احترام شود. این دسته افراد باید در برابر تمامی اقدامات خشونت‌آمیز یا تلافی جویانه محافظت شوند و حق تبادله خبر بین اسرا و خانواده‌های شان محفوظ بماند.
اما، این گروه تبهکار با بی‌خبری از همه‌ی اصول حاکم در منازعات و مخاصمات، همواره با فعال گذاشتن ماشین کشتار شان، مردم مظلوم و محروم افغانستان را به کام مرگ کشاندند. به امید روزی که این گروه ویرانگر سزای اعمال و جنایت شان را ببیند.
