نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
نشستی با عنوان «اتحاد برای امید» به ابتکار فعالان حقوق بشر افغانستانی در اسلامآباد پاکستان برگزار شد. این رویداد با حضور شماری از چهرههای شاخص حقوق بشر، بهویژه زنان مبارز، به بررسی فرصتهای تازه برای توانمندسازی پناهندگان زن پرداخت. در فضای دشوار اجتماعی افغانستان که زنان همچنان با چالشهای بنیادی عدالت، امنیت و برابری روبهرو […]
نشستی با عنوان «اتحاد برای امید» به ابتکار فعالان حقوق بشر افغانستانی در اسلامآباد پاکستان برگزار شد. این رویداد با حضور شماری از چهرههای شاخص حقوق بشر، بهویژه زنان مبارز، به بررسی فرصتهای تازه برای توانمندسازی پناهندگان زن پرداخت.
در فضای دشوار اجتماعی افغانستان که زنان همچنان با چالشهای بنیادی عدالت، امنیت و برابری روبهرو هستند، نشست «اتحاد برای امید» نمادی از یک تحول نو در راستای حمایت از حقوق زنان بود.
این نشست، بهصورت حضوری و آنلاین، با حضور چهرههایی چون فوریه کوفی، سیما ثمر، آریانا سعید، صحرا کریمی (آنلاین) و شهلا عارفی، فرزانه رضایی، دیبا فرهمند (حضوری) برگزار شد.
همچنین فعالان مرد چون کلیمالله همسخن، فضل صابری، عزتالله بخشی، احمد ویس رحمی، سمیعالله عزیزی و برسام نیز در جمع شرکتکنندگان حضور داشتند.
بانو حماسه، رئیس جنبش «اتحاد برای امید»، با سخنرانی پرشور، تجربههای شخصی و اهداف این جنبش را برای حاضرین شرح داد و از نقش پاکستان در فراهمسازی بستر آموزش و مشارکت اجتماعی برای پناهندگان قانونی قدردانی کرد.
این نشست با تأکید بر اهمیت آموزش و توانمندسازی زنان به عنوان سرمایهای پایدار برای آینده منطقه، بر لزوم ادامه تلاشهای مدنی در خارج از مرزهای افغانستان تأکید داشت.
عفو بینالملل اعلام کرد سیاستهای طالبان، زندگی زنان و دختران افغانستان را به یک «کابوس غیرقابلتحمل» تبدیل کرده و حقوق انسانی آنان را سیستماتیک نقض میکند. این سازمان سکوت جهانی را «همدستی» خواند و خواستار فشار بینالمللی برای بازگشت زنان به حیات عمومی، کار و دسترسی به خدمات بهداشتی شد.
با بازگشت طالبان و سکوت جهانی، زنان افغانستان از آموزش، اشتغال، درمان و حضور اجتماعی محروم شدند. اجباری شدن برقع در هرات، نماد تازهای از حذف نظاممند زنان است. در حکومت پیشین، زنان در سیاست، دادگستری و رسانه نقش فعال داشتند؛ اکنون قربانیان خاموش معاملههای سیاسی بیپاسخاند.
خیابانهای کابل، پس از چهار سال سلطه طالبان و سرکوب مداوم زنان، شاهد یک «انقلاب شادمانی» بود. هزاران زن و مرد در استقبال از قهرمانان فوتسال، قوانین سختگیرانه تفکیک جنسیتی را به چالش کشیدند و با حضور مختلط و پایکوبی، اراده جمعی برای آزادیهای سلبشده را فریاد زدند.
درگیری طالبان و پاکستان بیش از آنکه جنگی واقعی باشد، نمایشی برای مشروعیتبخشی به طالبان در قامت دولت ملی است. این تنشها با هدف بازسازی موازنه قدرت منطقهای طراحی شدهاند و رسانهها با برجستهسازی شعارهای وطنپرستانه، طالبان را از یک گروه افراطی به چهرهای قابل مذاکره در سطح بینالمللی بدل میسازند.
https://shorturl.fm/3cqxG
https://shorturl.fm/zWnWx
https://shorturl.fm/tq5Jw
https://shorturl.fm/lzVXO
https://shorturl.fm/b5apU
https://shorturl.fm/ZrTJ1
https://shorturl.fm/mqXZe