سرنوشت زنان در خانه‌های امن، طالبان با آنها چه خواهند کرد؟

پژوهشگر: بی بی زهره هاشمی

ریحانه (اسم مستعار) در سال ۲۰۱۱ شانزده ساله بود، پدرش او را به ازدواج اجباری به عقد پسر کاکایش در می آورد. شوهر او از ریحانه ۱۵ سال کلانتر است. او گفت: «از خانه شوهرش به خاطر خشونت جنسی و لت و کوب فرار کرده و مجبور شده به یکی از خانه‌های امن در کابل پناه برده است». او می گوید: «حدود ۶ ماه می شود که در خانه امن زندگی میکند و دوباره نمی تواند به خانه پدر یا خانه شوهرش برگردد، آنها اگر من را ببیند مرا خواهند کشت، من را به خاطر فرار از خانه و پناه بردن به خانه امن، لکه ننگ میدانند و در پیش قوم و خویش خود احساس شرمساری می کنند».

این داستان هزاران زن افغان است که به خاطر ازدواج اجباری و خشونت خانگی مجبور به ترک خانه و کاشانه خود میشوند و به دنبال پناهگاه امنی برای زنده ماندن و ادامه زندگی هستند.

با توجه به افزایش ناامنی و خشونت ها در افغانستان، توافق نامه صلح میان طالبان و امریکا به امضا رسیده، بر این اساس قرار است که جنگ و خشونت در افغانستان به پایان برسد. با توجه به اینکه طالبان مخالف خانه های امن در افغانستان هستند، این مکان پناهگاهی امن برای زنان اسیب پذیر و قربانی خشونت است، پس از روی کارآمدن طالبان، امکان بسته شدن این خانه ها قابل تصور است.

اگر گروه طالبان در حکومت سهیم شوند، سرنوشت زنانی که در خانه های امن به سر می برند چه خواهد شد؟ گروهی که حقوق انسانی زنان را به رسمیت نمی شناسند. زنانی که در این پناهگاه‌ها به سر می برند، ممکن است سرنوشت ناخوشایندی در انتظارشان باشد، نه در خانه ای که بر اثر خشونت از آن فرار کردند جایی دارند و در خانه والدین خود.