نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
جنبشهای اعتراضی زنان افغانستان با نامهای سرگشاده به ترامپ، خواستار محاکمه زلمی خلیلزاد بهدلیل خیانت و سیاستهای نادرستش در امور افغانستان شدند. شماری از جنبشهای اعتراضی زنان افغانستان با ارسال نامهای سرگشاده به دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا، خواستند زلمی خلیلزاد، نماینده ویژه پیشین این کشور در امور افغانستان، بهجای اعزام به کابل محاکمه شود. این […]
جنبشهای اعتراضی زنان افغانستان با نامهای سرگشاده به ترامپ، خواستار محاکمه زلمی خلیلزاد بهدلیل خیانت و سیاستهای نادرستش در امور افغانستان شدند.
شماری از جنبشهای اعتراضی زنان افغانستان با ارسال نامهای سرگشاده به دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا، خواستند زلمی خلیلزاد، نماینده ویژه پیشین این کشور در امور افغانستان، بهجای اعزام به کابل محاکمه شود. این جنبشها، خلیلزاد را به خیانت و سیاستهایی متهم کردند که موجب بازگشت طالبان به قدرت و سرکوب زنان افغانستان شده است.
در این نامه آمده است که زلمی خلیلزاد، در پوشش یک دیپلمات، عملاً یک مأمور خیانتکار بود که طالبان را از یک گروه تروریستی به یک نیروی مشروع تبدیل کرد. جنبشهای اعتراضی زنان تأکید کردند که وی بارها مدعی بود طالبان تغییر کردهاند و به تعهدات خود پایبند خواهند ماند، اما امروز این ادعاها با کشتار، سرکوب و تحمیل قوانین سختگیرانه بر زنان و تبدیل افغانستان به مأمنی برای گروههای تروریستی، از جمله القاعده و داعش، دروغ ثابت شده است.
این نامه بازتابدهنده خشم و ناامیدی زنان افغانستان از سیاستهای خلیلزاد و پیامدهای آن بر زندگی آنان است. آنان از ترامپ خواستند که این سیاستها را بررسی کرده و اقدامات لازم برای پاسخگو کردن وی انجام شود.
عفو بینالملل اعلام کرد سیاستهای طالبان، زندگی زنان و دختران افغانستان را به یک «کابوس غیرقابلتحمل» تبدیل کرده و حقوق انسانی آنان را سیستماتیک نقض میکند. این سازمان سکوت جهانی را «همدستی» خواند و خواستار فشار بینالمللی برای بازگشت زنان به حیات عمومی، کار و دسترسی به خدمات بهداشتی شد.
با بازگشت طالبان و سکوت جهانی، زنان افغانستان از آموزش، اشتغال، درمان و حضور اجتماعی محروم شدند. اجباری شدن برقع در هرات، نماد تازهای از حذف نظاممند زنان است. در حکومت پیشین، زنان در سیاست، دادگستری و رسانه نقش فعال داشتند؛ اکنون قربانیان خاموش معاملههای سیاسی بیپاسخاند.
خیابانهای کابل، پس از چهار سال سلطه طالبان و سرکوب مداوم زنان، شاهد یک «انقلاب شادمانی» بود. هزاران زن و مرد در استقبال از قهرمانان فوتسال، قوانین سختگیرانه تفکیک جنسیتی را به چالش کشیدند و با حضور مختلط و پایکوبی، اراده جمعی برای آزادیهای سلبشده را فریاد زدند.
در حالی که جاپان نخستوزیر زن انتخاب میکند، میلیونها دختر در افغانستان حتی از حق رفتن به مکتب محروماند. این تضاد، شکاف دردناکی میان پیشرفت و عقبماندگی در آسیا را نشان میدهد. سکوت کشورهای همسایه و بیعملی جهانی، طالبان را جسورتر کرده و زنان کشور را به قربانیان سیاستهای افراطی بدل ساخته است.
دیدگاه بسته شده است.