نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
بانو رخشانه رضایی، رهبر جنبش زنان مقتدر افغانستان، در واکنش به صدور حکم بازداشت هبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان، و عبدالحکیم حقانی، قاضی‌القضات این گروه، ابراز خرسندی کرد. وی این اقدام را «پیروزی بزرگی برای عدالت و حقوق بشر در افغانستان» خواند. رضایی در بیانیه‌ای گفت: «این حکم نشان می‌دهد که جنایات طالبان بی‌پاسخ نخواهد ماند […]
بانو رخشانه رضایی، رهبر جنبش زنان مقتدر افغانستان، در واکنش به صدور حکم بازداشت هبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان، و عبدالحکیم حقانی، قاضی‌القضات این گروه، ابراز خرسندی کرد. وی این اقدام را «پیروزی بزرگی برای عدالت و حقوق بشر در افغانستان» خواند.
رضایی در بیانیه‌ای گفت: «این حکم نشان می‌دهد که جنایات طالبان بی‌پاسخ نخواهد ماند و جامعه جهانی در برابر این گروه تروریستی ایستادگی خواهد کرد. ما از تمامی نهادهای بین‌المللی می‌خواهیم که در اجرای این حکم تسریع کرده و فشارها بر طالبان را افزایش دهند.»
وی همچنین بر لزوم ادامه مبارزات مسالمت‌آمیز برای احقاق حقوق زنان در افغانستان تأکید کرد و گفت: “ما به مبارزه خود برای رسیدن به یک افغانستان آزاد، عادل و برابر ادامه خواهیم داد. ما از زنان و دختران افغان می‌خواهیم که به مبارزه خود برای حقوقشان ادامه دهند.”
جنبش زنان مقتدر افغانستان در بیانیه‌ای دیگر، از تمامی جنبش‌ها و فعالان خواست تا اعتراضات و فشارها علیه طالبان را ادامه دهند. در این بیانیه آمده است: «ما از تمامی جنبش‌ها و فعالان می‌خواهیم اعتراضات و فشارها علیه طالبان را ادامه دهند، زیرا تنها صدور حکم بازداشت کافی نیست.»
این جنبش بر اهمیت اجرایی شدن این احکام تأکید کرده و آن را دستاوردی بزرگ در مسیر عدالت‌خواهی و مبارزات زنان افغانستان دانسته است. در این بیانیه آمده است: «زمان آن فرا رسیده است که طالبان به‌طور کامل پاسخگوی جنایات بی‌شماری باشند که علیه مردم مظلوم افغانستان مرتکب شده‌اند.»
جنبش زنان مقتدر افغانستان خواستار بازداشت و محاکمه تمامی سران طالبان شده و از جامعه بین‌المللی خواسته است که در تسریع اجرای این احکام اقدامات جدی و عملی انجام دهد.
در پایان این بیانیه تاکید شده است: «عدالت تاریخی، حق مردم افغانستان است و جهان وظیفه دارد در راه تحقق این حق در کنار مردم ایستادگی کند.»
عفو بین‌الملل اعلام کرد سیاست‌های طالبان، زندگی زنان و دختران افغانستان را به یک «کابوس غیرقابل‌تحمل» تبدیل کرده و حقوق انسانی آنان را سیستماتیک نقض می‌کند. این سازمان سکوت جهانی را «هم‌دستی» خواند و خواستار فشار بین‌المللی برای بازگشت زنان به حیات عمومی، کار و دسترسی به خدمات بهداشتی شد.
با بازگشت طالبان و سکوت جهانی، زنان افغانستان از آموزش، اشتغال، درمان و حضور اجتماعی محروم شدند. اجباری شدن برقع در هرات، نماد تازه‌ای از حذف نظام‌مند زنان است. در حکومت پیشین، زنان در سیاست، دادگستری و رسانه نقش فعال داشتند؛ اکنون قربانیان خاموش معامله‌های سیاسی بی‌پاسخ‌اند.
خیابان‌های کابل، پس از چهار سال سلطه طالبان و سرکوب مداوم زنان، شاهد یک «انقلاب شادمانی» بود. هزاران زن و مرد در استقبال از قهرمانان فوتسال، قوانین سخت‌گیرانه تفکیک جنسیتی را به چالش کشیدند و با حضور مختلط و پایکوبی، اراده جمعی برای آزادی‌های سلب‌شده را فریاد زدند.
در حالی که جاپان نخست‌وزیر زن انتخاب می‌کند، میلیون‌ها دختر در افغانستان حتی از حق رفتن به مکتب محروم‌اند. این تضاد، شکاف دردناکی میان پیشرفت و عقب‌ماندگی در آسیا را نشان می‌دهد. سکوت کشورهای همسایه و بی‌عملی جهانی، طالبان را جسورتر کرده و زنان کشور را به قربانیان سیاست‌های افراطی بدل ساخته است.
دیدگاه بسته شده است.