نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
خیابان‌های کابل، پس از چهار سال سلطه طالبان و سرکوب مداوم زنان، شاهد یک «انقلاب شادمانی» بود. هزاران زن و مرد در استقبال از قهرمانان فوتسال، قوانین سخت‌گیرانه تفکیک جنسیتی را به چالش کشیدند و با حضور مختلط و پایکوبی، اراده جمعی برای آزادی‌های سلب‌شده را فریاد زدند.
شورای رهبری «حرکت فکری افغان‌ها» نگرانی عمیق خود را نسبت به رفتار «غیرانسانی، زورگویانه و تبعیض‌آمیز» پاکستان با میلیون‌ها پناهجوی افغانستانی ابراز کرد. این شورا از جامعه جهانی خواست تا برای توقف نقض قوانین بین‌المللی و پایان دادن به ظلم بر مهاجران، بر پاکستان فشار آورده و کمک‌های فوری بشردوستانه شامل سرپناه و بهداشت برای نجات آن‌ها از زمستان فراهم کنند.
منیژه باختری، سفیر افغانستان در اتریش، با رد مشروعیت طالبان و حفظ استقلال دیپلماتیک، به نماد مقاومت مدنی تبدیل شده است. او همراه با شماری از دیپلمات‌های زن و مرد، سفارت‌ها را به سنگر دفاع از حقوق مردم بدل کرده‌اند. در برابر واگذاری نمایندگی‌ها به طالبان، ایستادگی آنان مسئولیتی حقوقی، اخلاقی و تاریخی است.
تنش میان طالبان و پاکستان، حاصل افزایش حملات تحریک طالبان پاکستان پس از قدرت‌گیری طالبان در کابل است؛ بحرانی امنیتی با ابعاد منطقه‌ای، سیاسی و ایدئولوژیک. درخواست ده میلیارد روپیه از سوی طالبان برای انتقال اعضای تی‌تی‌پی، نشانه‌ای از معامله‌گری امنیتی آنان است. این بحران، بیش از یک مناقشه مرزی، بخشی از بازی قدرت‌های جهانی است.
درگیری طالبان و پاکستان بیش از آن‌که جنگی واقعی باشد، نمایشی برای مشروعیت‌بخشی به طالبان در قامت دولت ملی است. این تنش‌ها با هدف بازسازی موازنه قدرت منطقه‌ای طراحی شده‌اند و رسانه‌ها با برجسته‌سازی شعارهای وطن‌پرستانه، طالبان را از یک گروه افراطی به چهره‌ای قابل مذاکره در سطح بین‌المللی بدل می‌سازند.
قاری امجد، از چهره‌های ارشد تحریک طالبان پاکستان، در عملیات ارتش پاکستان در منطقه باجور کشته شد. او متهم به هدایت حملات از خاک افغانستان بود. اسلام‌آباد رژیم طالبان را به پناه دادن به شبه‌نظامیان متهم کرده و خواستار اقدام فوری شده است. این رویداد تنش‌های مرزی میان دو کشور را وارد مرحله‌ای تازه کرده است.