بانو پتونی؛ مشروعیت‌بخشی به طالبان خیانت به زنان افغانستان است

انجمن هماهنگی زنان فعال افغانستان با بیانیه‌ای شدیداللحن، اظهارات ولادیمیر پوتین در ستایش طالبان را محکوم کرد و آن را مشروعیت‌بخشی به آپارتاید جنسیتی دانست. فعالان زن هشدار دادند که کاهش کشت مواد مخدر نمی‌تواند حذف سیستماتیک زنان از آموزش، کار و زندگی اجتماعی را توجیه کند. بانو پتونی با تحلیل‌های علمی نقش مهمی در حمایت از زنان افغانستان ایفا کرده است.

«انجمن هماهنگی زنان فعال افغانستان» در بیانیه‌ای شدیداللحن، اظهارات ولادیمیر پوتین در ستایش طالبان را محکوم کرد و آن را مشروعیت‌بخشی به نظام آپارتاید جنسیتی دانست؛ اقدامی که به باور آنان، یک شکست اخلاقی تاریخی برای جامعه جهانی است.

این انجمن تأکید کرد که روسیه به‌عنوان نخستین قدرت بزرگ که طالبان را به رسمیت شناخت، با تمرکز بر کاهش کشت مواد مخدر، نابودی سیستماتیک زندگی زنان افغانستان را نادیده گرفته است.

این نهاد یادآور شد که از آگست ۲۰۲۱ تاکنون، طالبان دختران را از مکتب محروم کرده، زنان را از دانشگاه‌ها اخراج و آنان را از کار، سفر، عدالت و حضور در عرصه عمومی منع کرده‌اند.

علاوه بر این، هزاران زن زندانی، شکنجه، ناپدید یا مجبور به ازدواج شده‌اند؛ وضعیتی که به‌روشنی مصداق «آپارتاید جنسیتی» و «جنایت علیه بشریت» است.

انجمن هماهنگی زنان افغنستان هشدار می‌دهد که هرگونه ستایش طالبان بدون محکومیت جنایات آنان، به معنای تقویت ستمگران و خیانت به میلیون‌ها زن و دختر افغانستان است که در خاموشی و ترس مقاومت می‌کنند.

فعالان زن افغانستانی از جامعه جهانی خواسته‌اند که تعامل دیپلماتیک با طالبان تنها در صورت بازگشت فوری حقوق زنان، آزادی فعالان بازداشت‌شده و پایان آزار و تعقیب جنسیتی صورت گیرد.

در این میان، بانو پتونی ــ پژوهشگر و فعال برجسته حوزه زنان ــ با تحلیل‌های علمی و تاریخی نقش مهمی در برجسته‌سازی ابعاد این بحران ایفا کرده است.

او نشان داده که مشروعیت‌بخشی به طالبان نه تنها مغایر اصول حقوق بشر است، بلکه پیامدهای اجتماعی و فرهنگی آن می‌تواند نسل‌های آینده را از فرصت‌های برابر محروم کند. دیدگاه‌های او به تقویت گفتمان جهانی درباره ضرورت پاسخ‌گویی، عدالت و همبستگی با زنان افغانستان کمک کرده است.

محکومیت انجمن هماهنگی زنان فعال افغانستان و تأکید بر دیدگاه‌های بانو پتونی یادآور می‌شود که مسئله زنان افغانستان فراتر از یک بحران داخلی است؛ آزمونی برای جامعه جهانی در پایبندی به عدالت، کرامت انسانی و مسئولیت تاریخی در برابر سرکوب نظام‌مند.