رویا سرفراز (18 ساله) و دوست صنف انگلیسی‌اش بس بیگم هاوری (19 ساله) هر روز بدون توجه به شرایط نامساعد جوی به راه می‌افتند و در غاری که صنف آنهاست و دو ساعت از خانه آنها فاصله دارد، به کودکان فارسی، انگلیسی، ریاضیات، جغرافیا و نقاشی می‌آموزند.
این دو دوست با کمک بچه‌ها غاری را که تبدیل به صنف درس کرده‌اند را تمیز کردند، دیوارها را با کاردستی‌های مختلف از نقاشی، خط و کاغذ تزئین و آن را به بارقه‌ای از امید برای آینده خانواده‌های بی‌پناه و فقیر تبدیل کردند.
پسران و دختران چهار تا پانزده ساله آنچه را که معلمانشان به آنها می‌آموزند باهم تکرار می‌کنند و آنچه را که در آن روز آموخته‌اند در دفترچه خود یادداشت می‌کنند.
وقتی از آنها پرسیده میشود که چه شغلی را انتخاب می‌کنند، پاسخ می‌دهند: معلم، پزشک یا خلبان است.
دانش‌آموزان نمی‌توانند به مکاتب دولتی بروند.
بامیان که حدود چهار ساعت در غرب کابل، پایتخت کشور واقع شده است، یکی از مناطق محروم افغانستان است. این ولایت که اکثریت آن را هزاره‌های شیعه تشکیل می‌دهند، از نظر میزان باسوادی از بسیاری از استان‌ها عقب‌تر است.
عمیق‌تر شدن بحران انسانی در کشور؛ خانواده‌های فقیر را بیشتر متاثر کرده است؛ زیرا طالبان در اوت 2021 در افغانستان به قدرت رسیدند و ]همزمان با آن[ کمک‌های بین‌المللی که کشور تا آن زمان شدیداً به آن وابسته بود، قطع شد.
بسیاری از خانواده‌ها در بامیان که حتی قادر به تامین نیازهای اولیه خود نیستند، در غارهایی در کنار کوه‌های منطقه تیبوتی زندگی می‌کنند، جایی که مجسمه‌های بودا در سال 2001 توسط طالبان تخریب شد
بسیاری افرادی که در مشاغلی کار می‌کنند که نیاز به قدرت بدنی دارد، از اینکه نمی‌توانند مانند گذشته شغلی پیدا کنند، شکایت دارند.
براساس داده‌های سازمان ملل، 28.3 میلیون نفر از جمعیت 40 میلیون نفری افغانستان به کمک‌های بشردوستانه فوری نیاز دارند. در میان این افراد، زنان و کودکان آسیب‌پذیرترین گروه را تشکیل می‌دهند.
در افغانستان که بحران سیاسی و اقتصادی متلاطم، سالیان متمادی تأثیر عمیقی برجای گذاشته است، میلیون‌ها کودک چنین خانواده‌هایی نیز از رفتن به مکتب محروم هستند.
مسدود کردن آموزش توسط طالبان
تحصیل در مقطع لیسه سرفراز و رسول، معلمان داوطلب کودکان هنگامی که آنها صنف یازدهم بودند، با به قدرت رسیدن طالبان و سپس ممنوعیت تحصیل دختران، قطع شد.
سرفراز و رسول هر روز به غار منطقه تیبوتی می‌آیند تا به کودکان درس بدهند.
این غار که از نمای بیرونی به دیواری با آجرهای گلی و سقف آن با تخته بسته شده است، امروزه به‌عنوان یک مرکز آموزشی عمل می‌کند که در آن به افرادی که در آن زندگی می‌کنند کمک می‌کند.
سرفراز در کنار سایر دروس، زبان انگلیسی را نیز تدریس می‌کند که با تلاش خود آموخته و روان صحبت می‌کند.
او می‌گوید که در مجموع حدود 80 دانش‌آموز در روزهای مختلف صنف حضور داشتند و گفت که کودکان هر روز سه تا چهار ساعت آموزش می‌بینند.
سرفراز با اشاره به اینکه شش تا هفت ماه پیش تدریس را در اینجا شروع کردند، گفت: ما هر روز به جز جمعه به اینجا می‌آییم، اینجا را تبدیل به مکتب کرده‌ایم، دانش‌آموزان اینجا کاملاً رایگان درس می‌خوانند، مردم اینجا در شرایط اقتصادی بسیار بدی هستند. آنها نمی‌توانند هزینه بپردازند و به همین دلیل ما درخواستی برای پرداخت نداریم.»
سرفراز با بیان اینکه همه دانش‌آموزان علاقه زیادی به درس و نمایش نقاشی‌ها و کاردستی‌ها با نقش‌های مختلف از جمله گل، درخت و رنگین‌کمان آویزان شده بر دیوار غار دارند گفت: این تابلوها نقاشی‌های زیبایی هستند که منعکس‌کننده آرزوهای دانش‌آموزان هستند.
«این کاردستی‌هایی که از کاغذ درست می‌کنند نشان می‌دهد که علاقه خاصی دارند. من انگیزه بسیار خاصی در آنها می‌بینم. آنها با وجود سن کم‌شان استعداد زیادی دارند. علاقه زیادی به درس، نقاشی و خوشنویسی دارند. واقعاً زحمت می‌کشند.»
سرفراز با اشاره به اینکه تاکنون هیچ کمکی به آنها نشده است، گفت: ما فقط دونفریم، اگر کمکی به ما شود بسیار خوب است، زیرا دانش‌آموزان به کتاب، مداد و دفتر نیاز دارند و من به‌تنهایی توان خرید آنها را ندارم. او گفت: «آینده متعلق به کودکان است.»
رسول مهم‌ترین انگیزه خودشان را محروم نکردن فرزندان از تحصیل دانست. وی افزود که مشتاقانه منتظر روزی است که تحصیلات خود را نیز ادامه دهد.
او گفت: «بعضی از دانش‌آموزان من می‌خواهند خلبان شوند یا افرادی هستند که اهداف متفاوتی دارند. من بسیار خوشحال خواهم شد که در آینده شاهد پیشرفت آنها اهدافشان باشم.»
او تاکید کرد: «خوشحالم که دانش‌آموزانم اهدافی دارند. زیرا تفاوتی بین کودکانی که در غارها یا قصرها زندگی می‌کنند وجود ندارد. آینده متعلق به کودکان است.»
یکی از دانش‌آموزان به نام مرینا امیری 12 ساله می‌گوید: «من از معلمانم بسیار خوشحالم. آنها به خانه ما می‌آیند و با فداکاری آموزش می‌دهند. از آنجایی که مکاتب ما تعطیل است، ما هیچ مکان و فرصتی برای درس خواندن نداریم. من می‌خواهم در آینده خلبان شوم.»
مصطفی حسینی (12 ساله)، یک دانش‌آموز دیگر، گفت که می‌خواهد در آینده پزشک شود و افرادی که در غارها زندگی می‌کنند، مانند خودشان را درمان کند.
معلمان داوطلب نیز به «آنادولی» گفتند که تحصیل کودکانی که در شرایط سخت زندگی می‌کنند، مادرانشان را بسیار خوشحال می‌کند.
بسیاری از کودکان ساکن در این منطقه نیز از جمله کسانی هستند که نمی‌توانند به مکتب بروند. مکتب هم دور است و هم نمی‌توانند مایحتاج اولیه مثل کوله‌پشتی، دفتر، خودکار و کتاب بخرند.
- نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس‌کننده خط‌مشی تحریریه میدل‌ایست مانیتور نیست.
- منبع: میدل‌ایست مانیتور
- مترجم: بلخی
